เรื่องนกกากับเหงือกน้ำ

เรื่องนกกากับเหงือกน้ำ

วันหนึ่งในฤดูร้อน…ที่มีอากาศร้อนจัด
พระอาทิตย์ได้ส่องแสงแผดเผา…ไปทั่วทุกแห่งหน
น้ำในห้วย หนอง คลอง บึงแห้งผาก…จนไม่มีน้ำเหลืออยู่เลย

มีกาตัวหนึ่ง…พยายามบินหาน้ำดื่มด้วยความหิวกระหาย
จนกระทั่งมันบินไปพบเหยือกน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งตั้งอยู่
ที่ก้นของเหยือกน้ำมีน้ำขังอยู่…
เจ้ากาดีใจมาก…มันอยากดื่มน้ำในเหยือกนี้ให้ได้

แต่มีน้ำเหลืออยู่ในเหยือกน้อยเกินไป
จนใช้ปากจุ่มลงไม่ถึง
มันพยายามผลักเหยือกให้เอียง
แต่เหยือกก็หนักเกินไป
และไม่ว่าจะทำอย่างไร…
เจ้ากาก็ไม่สามารถที่จะเอาปากยื่นลงไปกินน้ำได้ซะที…

จนในที่สุด…เจ้ากาก็คิดขึ้นได้…มันใช้ปากคาบก้อนหินเล็กๆ
ใส่ลงไปในเหยือกทีละก้อนๆๆ…
และสังเกตเห็นว่าน้ำในเหยือกเอ่อขึ้นมา
ดังนั้น…มันจึงพยายามคาบก้อนหินทีละก้อนใส่ในเหยือกน้ำ
จนน้ำสูงขึ้นมาถึงปากคอเหยือก…
จนสามารถใช้จะงอยปากดื่มกินน้ำได้
ด้วยเหตุนี้…กาตัวนั้นจึงได้กินน้ำจนอิ่ม

นิทานเรื่องสิงโตป่วย

สิงโตป่วย

กาลครั้งหนึ่ง มีสิงโตตัวหนึ่งได้มาถึงวาระสุดท้ายของชีวิต มันนอนป่วยรอความตายไกล้ๆ ถ้ำของมัน มันหายใจอย่างแผ่วเบา สัตว์ต่างๆ พากันมารายล้อมรอบตัวสิงโต และเขยิบเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เมื่อเห็นว่ามันช่วยตัวเองไม่ได้ พอพวกสัตว์แน่ใจว่าสิงโตกำลังจะตาย พวกมันคิดกับตัวเองว่า “ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะเอาคืนคู่ปรับเก่าที่แสนดุร้าย” ดังนั้นหมูป่าจึงเข้ามาและเอาเขี้ยวแทงไปที่ตัวสิงโต แล้วกระทิงตัวหนึ่งก็ใช้เขาของมันขวิดสิงโต ทว่าสิงโตยังคงนอนแน่นิ่งช่วยตัวเองไมได้อยู่ต่อหน้าพวกมัน ด้วยเหตุนี้เมื่อเจ้าลารู้สึกปลอดภัยดีแล้วมันก็เดินเข้ามา หันหางไปทานสิงโตและใช้เท้าหลังถีบหน้าสิงโต “นี่คือความตายแบบสองเท่าตัว” สิงโตคราง 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "พวกขี้ขลาดตาขาวเท่านั้นที่ดูหมิ่นพระราชาที่กำลังจะตาย