เรื่องนกกากับเหงือกน้ำ

เรื่องนกกากับเหงือกน้ำ

วันหนึ่งในฤดูร้อน…ที่มีอากาศร้อนจัด
พระอาทิตย์ได้ส่องแสงแผดเผา…ไปทั่วทุกแห่งหน
น้ำในห้วย หนอง คลอง บึงแห้งผาก…จนไม่มีน้ำเหลืออยู่เลย

มีกาตัวหนึ่ง…พยายามบินหาน้ำดื่มด้วยความหิวกระหาย
จนกระทั่งมันบินไปพบเหยือกน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งตั้งอยู่
ที่ก้นของเหยือกน้ำมีน้ำขังอยู่…
เจ้ากาดีใจมาก…มันอยากดื่มน้ำในเหยือกนี้ให้ได้

แต่มีน้ำเหลืออยู่ในเหยือกน้อยเกินไป
จนใช้ปากจุ่มลงไม่ถึง
มันพยายามผลักเหยือกให้เอียง
แต่เหยือกก็หนักเกินไป
และไม่ว่าจะทำอย่างไร…
เจ้ากาก็ไม่สามารถที่จะเอาปากยื่นลงไปกินน้ำได้ซะที…

จนในที่สุด…เจ้ากาก็คิดขึ้นได้…มันใช้ปากคาบก้อนหินเล็กๆ
ใส่ลงไปในเหยือกทีละก้อนๆๆ…
และสังเกตเห็นว่าน้ำในเหยือกเอ่อขึ้นมา
ดังนั้น…มันจึงพยายามคาบก้อนหินทีละก้อนใส่ในเหยือกน้ำ
จนน้ำสูงขึ้นมาถึงปากคอเหยือก…
จนสามารถใช้จะงอยปากดื่มกินน้ำได้
ด้วยเหตุนี้…กาตัวนั้นจึงได้กินน้ำจนอิ่ม

นิทานเรื่องสิงโตป่วย

สิงโตป่วย

กาลครั้งหนึ่ง มีสิงโตตัวหนึ่งได้มาถึงวาระสุดท้ายของชีวิต มันนอนป่วยรอความตายไกล้ๆ ถ้ำของมัน มันหายใจอย่างแผ่วเบา สัตว์ต่างๆ พากันมารายล้อมรอบตัวสิงโต และเขยิบเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เมื่อเห็นว่ามันช่วยตัวเองไม่ได้ พอพวกสัตว์แน่ใจว่าสิงโตกำลังจะตาย พวกมันคิดกับตัวเองว่า “ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะเอาคืนคู่ปรับเก่าที่แสนดุร้าย” ดังนั้นหมูป่าจึงเข้ามาและเอาเขี้ยวแทงไปที่ตัวสิงโต แล้วกระทิงตัวหนึ่งก็ใช้เขาของมันขวิดสิงโต ทว่าสิงโตยังคงนอนแน่นิ่งช่วยตัวเองไมได้อยู่ต่อหน้าพวกมัน ด้วยเหตุนี้เมื่อเจ้าลารู้สึกปลอดภัยดีแล้วมันก็เดินเข้ามา หันหางไปทานสิงโตและใช้เท้าหลังถีบหน้าสิงโต “นี่คือความตายแบบสองเท่าตัว” สิงโตคราง 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "พวกขี้ขลาดตาขาวเท่านั้นที่ดูหมิ่นพระราชาที่กำลังจะตาย

เรื่องสุนัขผู้ซื่อสัตย์

     เรื่อง สุนัขผู้ซื่อสัตย์

มีบ้านอยู่หลังหนึ่งได้เลี้ยงสุนัขเอาไว้เฝ้าบ้าน สุนัขตัวนั้น มีความซื่อสัตย์เป็นมากในยามกลางคืนแม้แต่ในขณะที่มันนอนหลับอยู่ ซึ่งหากมันได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติมันก็จะลุกขึ้นมาเห่าเสมอไป เพื่อที่จะเตือนภัยเเก่เจ้าของบ้าน

มีอยู่คืนหนึ่ง มันได้ยินเสียงคนย่ำใบไม้ดังกรอบเเกรบ เสียงนั้นดังเเผ่วเบามาแต่ดังที่บริเวณใกล้รั้วบ้าน

ถึงเเม้มันจะไม่เห็นว่าเป็นใครมันก็ส่งเสียงเห่าคำรามขู่ไว้อย่างไม่ขาดปาก

เจ้าหัวขโมยจึงได้โยนเนื้อที่ชุบยาเบื่อเอาไว้  เข้ามาในรั้ว เพื่อหวังให้สุนัขตัวนี้กิน แต่สุนัขเฝ้าบ้านเดินเข้าไปดมๆ เเต่ก็ไม่กินแต่อย่างใด

มันยังคงเห่าต่อไปจนกระทั่งเจ้าของบ้านออกมาดู เเล้วก็ช่วยกันจับขโมยเอาไว้ได้ในที่สุด

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อามิสสินบนนั้นซื้อความซื่อสัตย์ภัคดีไม่ได้

นิทานสั้นเรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

นิทานสั้นเรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

ย็นวันหนึ่ง มีสิงโตตัวหนึ่งตื่นจากการหลับใหลด้วยความหิวโหย
มันเดินเข้าไปในป่าเพื่อหาอาหาร และเพราะมันหิวมาก
มันจึงพร้อมที่จะจับทุกอย่างกินเป็นอาหาร
ทันใดนั้น สิงโตตัวนั้นก็เห็นกระต่ายป่าตัวหนึ่งกำลังวิ่งอยู่บริเวณนั้น
สิงโตวิ่งไปด้านหลังกระต่ายป่า
และมันก็จับกระต่ายน้อยตัวนั้นได้ ในเวลาต่อมา

ในขณะที่มันกำลังจะกินกระต่ายป่า มันก็เหลือบไปเห็นกวางตัวหนึ่ง
และเพราะความตะกละของมัน สิงโตจึงคิดว่า…
มันควรกินกวางตัวใหญ่มากกว่าที่จะกินกระต่ายป่าตัวนี้
เมื่อคิดเช่นนั้น เจ้าสิงโตจึงทิ้งกระต่ายป่าที่จับได้…แล้วหันกลับไปจับกวาง
แต่กวางวิ่งหนีสุดชีวิตเท่าที่มันจะวิ่งได้
และสิงโตก็ไม่สามารถวิ่งไล่จับมันทัน


ในที่สุด สิงโตก็ต้องหยุดวิ่ง เพราะความเหนื่อยอ่อน
มันพูดกับตัวเองว่า “ข้ากลับไปกินกระต่ายป่าดีกว่า”
มันรีบกลับไปยังกระต่ายป่า…
แต่เมื่อไปถึง…กระต่ายป่าตัวนั้นก็…ได้หายไปแล้ว
สิงโตรู้สึกเสียใจมาก เพราะความตะกละของตัวมันเองแท้ ๆ
ถึงตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้กินเป็นอาหารอีก…
แม้กระทั่งกระต่ายป่าตัวน้อยก็ตาม!

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

"  จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ "