เรื่องสุนัขผู้ซื่อสัตย์

     เรื่อง สุนัขผู้ซื่อสัตย์

มีบ้านอยู่หลังหนึ่งได้เลี้ยงสุนัขเอาไว้เฝ้าบ้าน สุนัขตัวนั้น มีความซื่อสัตย์เป็นมากในยามกลางคืนแม้แต่ในขณะที่มันนอนหลับอยู่ ซึ่งหากมันได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติมันก็จะลุกขึ้นมาเห่าเสมอไป เพื่อที่จะเตือนภัยเเก่เจ้าของบ้าน

มีอยู่คืนหนึ่ง มันได้ยินเสียงคนย่ำใบไม้ดังกรอบเเกรบ เสียงนั้นดังเเผ่วเบามาแต่ดังที่บริเวณใกล้รั้วบ้าน

ถึงเเม้มันจะไม่เห็นว่าเป็นใครมันก็ส่งเสียงเห่าคำรามขู่ไว้อย่างไม่ขาดปาก

เจ้าหัวขโมยจึงได้โยนเนื้อที่ชุบยาเบื่อเอาไว้  เข้ามาในรั้ว เพื่อหวังให้สุนัขตัวนี้กิน แต่สุนัขเฝ้าบ้านเดินเข้าไปดมๆ เเต่ก็ไม่กินแต่อย่างใด

มันยังคงเห่าต่อไปจนกระทั่งเจ้าของบ้านออกมาดู เเล้วก็ช่วยกันจับขโมยเอาไว้ได้ในที่สุด

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อามิสสินบนนั้นซื้อความซื่อสัตย์ภัคดีไม่ได้

นิทานสั้นเรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

นิทานสั้นเรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

ย็นวันหนึ่ง มีสิงโตตัวหนึ่งตื่นจากการหลับใหลด้วยความหิวโหย
มันเดินเข้าไปในป่าเพื่อหาอาหาร และเพราะมันหิวมาก
มันจึงพร้อมที่จะจับทุกอย่างกินเป็นอาหาร
ทันใดนั้น สิงโตตัวนั้นก็เห็นกระต่ายป่าตัวหนึ่งกำลังวิ่งอยู่บริเวณนั้น
สิงโตวิ่งไปด้านหลังกระต่ายป่า
และมันก็จับกระต่ายน้อยตัวนั้นได้ ในเวลาต่อมา

ในขณะที่มันกำลังจะกินกระต่ายป่า มันก็เหลือบไปเห็นกวางตัวหนึ่ง
และเพราะความตะกละของมัน สิงโตจึงคิดว่า…
มันควรกินกวางตัวใหญ่มากกว่าที่จะกินกระต่ายป่าตัวนี้
เมื่อคิดเช่นนั้น เจ้าสิงโตจึงทิ้งกระต่ายป่าที่จับได้…แล้วหันกลับไปจับกวาง
แต่กวางวิ่งหนีสุดชีวิตเท่าที่มันจะวิ่งได้
และสิงโตก็ไม่สามารถวิ่งไล่จับมันทัน


ในที่สุด สิงโตก็ต้องหยุดวิ่ง เพราะความเหนื่อยอ่อน
มันพูดกับตัวเองว่า “ข้ากลับไปกินกระต่ายป่าดีกว่า”
มันรีบกลับไปยังกระต่ายป่า…
แต่เมื่อไปถึง…กระต่ายป่าตัวนั้นก็…ได้หายไปแล้ว
สิงโตรู้สึกเสียใจมาก เพราะความตะกละของตัวมันเองแท้ ๆ
ถึงตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้กินเป็นอาหารอีก…
แม้กระทั่งกระต่ายป่าตัวน้อยก็ตาม!

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

"  จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ "